Leczenie bólu opiera się na zebraniu dokładnego wywiadu lekarskiego, ustaleniu możliwych przyczyn dolegliwości, ocenie chorób współistniejących i leków przyjmowanych przez pacjenta.

„Skoro boli to znaczy że żyjesz”
„Nie bierz leków bo się uzależnisz i potem nie będą działać”
„To normalne że boli”

Czy słyszeliście kiedyś choć jedno z tych stwierdzeń? Czy uważacie je za prawdziwe?
Czym tak naprawdę jest ból i czy faktycznie jest nieodłączną częścią naszego życia?

Według definicji Międzynarodowego Towarzystwa Badania Bólu (IASP, International Association for the Study of Pain) ból to negatywne wrażenie zmysłowe i emocjonalne związane z rzeczywistym bądź potencjalnym uszkodzeniem tkanek. Zawsze jest odczuciem subiektywnym, co oznacza że tylko osoba której ból dotyczy jest w stanie określić jego nasilenie – np. w skali od 0 do 10 – i opisać charakter – np. ból piekący, palący, kłujący, tępy. Ból może być ostry, jak w przypadku nagłych urazów i wypadków, lub przewlekły – np. ból towarzyszący chorobie nowotworowej czy chorobie zwyrodnieniowej stawów – i wówczas niesie ze sobą wiele negatywnych zmian w organizmie. Mogą towarzyszyć mu inne objawy, np. nudności i wymioty, zaparcia, napady lęku lub agresji, zaburzenia snu. Długotrwałe odczuwanie bólu może doprowadzić do znacznego ograniczenia codziennego funkcjonowania a także zaburzeń depresyjnych.

Leczenie bólu opiera się na zebraniu dokładnego wywiadu lekarskiego, ustaleniu możliwych przyczyn dolegliwości, ocenie chorób współistniejących i leków przyjmowanych przez pacjenta. W terapii wykorzystuje się zarówno metody farmakologiczne (leki z różnych grup – np. niesteroidowe leki przeciwzapalne, opioidy, leki rozkurczowe, konopie indyjskie) jak i rehabilitację ruchową oraz psychoterapię. W każdym przypadku leczenie bólu powinno być zindywidualizowane, czyli dostosowane do konkretnego pacjenta.